De man die niet applaudisseerde.
door Seikichi Futzimori (Japan)*

Ineens kreeg ik hem in de gaten.

Werkelijk, een rare kerel: - waarom applaudisseerde hij niet, net als de anderen? De heele vergadering begroette de gloedvolle woorden van den spreker met daverend handgeklap. In de groote zaal klonk het geluid van hun handen als het aanjagen van de stormwind. Velen waren opgestaan van enthousiasme en brulden:

- Juist! - net zoo! - Zoo is het!

- De politie heeft alle kameraden gevangen genomen.

- Steeds meer geld voor het leger, maar voor werkloozenzorg, - ho maar!

Op dit oogenblik trokken de agenten, die in een kordon om de zaal stonden, dreigend hun sabels. Dit maakte op de vergadering geen indruk.

De onthullingen van de sprekers, die de kolossale groei der bewapening beschreven en de bedragen van astronomische grootheid opsomden, die voor de oorlogsindustrie werden uitgegeven, die de machinaties ter voorbereiding van een nieuw bloedbad blootlegden, waren al te overtuigend.

Deze protestvergadering tegen de dreigende oorlog werd tot een rechtszitting over zijn aanstichters, waarbij de stampvolle zaal als jury optrad. De brandende toespraken van de aanklagers en de hartstocht waarmede zij door de jury opgenomen werden, lieten geen twijfel over omtrent het veroordeelend vonnis. En de eenige verdedigers waren juist die agenten, die de vergadering omringden, de'eenige zichtbare vertegenwoordigers van het misdadig systeem waarover hier een oordeel geveld werd. Wanneer de agenten werkelijk van hun wapens gebruik maakten, dan zouden zij te doen krijgen met deze ontzaglijke, gistende arbeidersmassa, die thans nog, als eenig antwoord op de provokaties, stil de vuisten balde. Dat begrepen de verdedigers, - de agenten - volkomen en daarom bepaalden zij er zich voorloopig toe dreigende blikken naar de vergadering te werpen en het blank van hun sabels te toonen.

Het gerecht over de oorlogsstichters was in volle gang.

Maar waarom bleef die eene vent daar zoo onverschillig? Hij zat vlak naast me. Zijn bleeke gezicht werd ontsierd door een breed litteeken. En onder zijn rechteroog was een diepe, gerimpelde holte inplaats van een wangbeen. Zeker was het been door de een of andere shrapnell verpletterd. Hij droeg de grove khaki kleeding van een arbeider en zag er in alle opzichten uit als een, reeds ouder wordende, werker. Zijn lippen

waren vast op elkaar geperst en hij staarde ingespannen naar den spreker.

De schurk. Waarom zat hij zoo te staren? Waarom prentte hij het gezicht van den spreker zoo nauwkeurig in het notitieboek van zijn hart?

Blijkbaar was die dekoratie van de vorige oorlog hem nog niet voldoende! Kijk toch eens naar dat litteeken, zoo'n slavenziel! Jammer dat het kanon, dat honderden eerlijke werkers gedood heeft, jouw smerige snuit ook niet naar de hel zond!

Ik keek hem hardnekkig en uitdagend aan. Zoo lang de vergadering duurde, had hij nog geen enkele keer geklapt, geen uitroep was over zijn lippen gekomen. Het scheen alsof de woorden van de sprekers geen uitwerking op hem hadden.

Een vreemd gevoel bezielde me.

Of hij was een nieuweling in dit russenwerk, òf hij was een door de wol geverfde.

- Kijk me aan! schreeuwde ik, niet meer in staat om me in te houden, en zonder op den spreker te letten.

Een eigenaardig licht glansde in zijn oogen.

Wonderlijk! Het scheen toch dat de vent iets kon vóélen.

De man lichtte zijn arm op, alsof hij van plan was te applaudisseeren; maar zij viel zwaar terug op zijn knieën.

In de schemering glansden zijn oogen. Het was of het bloed in mijn aderen stolde.

Op zijn knieën lagen twee kunstarmen.

De man had geen handen.