vorige 
[p. 120]
Ze woonden saam
Ze woonden saam: een zonde en schande.
Men wees ze met den vinger na.
Niemand verstond hoe in hen brandde
Veel hartstocht en wat Gods genâ...
Ze kenden van hun bloed het stroomen,
En van hun hart de teederheid.
Zoo lieten zij de uren komen,
Bewust van hunne eeuwigheid.
Ze woonden saam: een zonde en schande.
Hun was toch 't aardsche paradijs.
Los van de leugen en de banden,
Gratiaan en Beatrijs.
Paul Rogghé