vorige 
[p. 389]
In Memoriam Rik
Wie weet het duistere spel der herinneringen en het geheim van hun verschijnen?
Hij ging ons voor met zijn mondharmonika
en een Duitse lied door de Brabantse bossen,
we volgden hem en onze stap verzonk bijna
geheel in de elastiese mossen.
Hij was maar mijn bleke schoolkameraad
en van niemand een vriend. Eens sneed
hij in de bast van een boom een hart om een
naam
waar de zon over
Hoeilaart en zijn handen gleed.
Dat was voor een vriend, die hij niet vergeten
kon.
Dan zong weer zijn lied langs zijn ogen.
Hij schuwde de schaduw en zocht de zon:
hoe vaak zijn we zo door de Brabantse bossen
getogen!
Wat later won hij zijn thuis en een zachte
dood.
Met de boom groeit in de bast het hart.
Zijn vriend vindt het niet: de wereld is groot
waar 't net der wegen over scheurt en wart.
Maar hij vindt het toch in de hand van de
dood.
Jan Vercammen