Foto als wapen in de klassestrijd.
door S. Palsma.

De foto raporteert, geeft de toestand zooals zij is, liegt niet, is niet afhankelijk van een speciale uitleg, kan nooit bestreden worden, is documentair, overtreft als rapport alle andere schriftelijke of mondelinge rapporten van ooggetuigen.

Voorbeeld:

De foto die gemaakt werd, waarop de amerikaansche anarchist Mooney voorkomt en een klok die de tijd aanwijst, welke op de foto zichtbaar is.

Op dat tijdstip gebeurde de aanslag, die Mooney aangewreven wordt en waarvoor hij thans 15 jaar onschuldig in de gevangenis zit.

Het was uitgesloten, dat Mooney op twee plaatsen tegelijk kon zijn.

Foto is de fixeering van een oogenblik.

Dit oogenblik kan typeerend zijn voor een toestand.

De fotocorrespondent heeft tot taak, de meest typeerende momenten van een toestand vast te leggen.

De propagandistische taak van een fotocorrespondent is om elke toestand vanuit het standpunt van den klassestrijd te bezien. Hij moet op de hoogte zijn van de factoren die de klassestrijd beïnvloeden.

De foto wordt dan pas een wapen in de klassestrijd, als de fotograaf de suggestie van de factoren als propagandamiddel begrijpt.

Hij zal een klassebewust oog op de toestand moeten hebben. Dan zal hij aan die factoren die als aanklacht tegen dit systeem het meest naar voren komen de meeste aandacht moeten besteden.

Niet heel vaak foto's maken is van belang, maar rake foto's, die aansluiten bij de propaganda gevoerd in de klassestrijd.

Een propagandist is dan pas waardevol, als hij de nadruk kan leggen op die dingen, die invloed hebben op de mobilisatie van de massa voor de klassestrijd.

Deze dingen zijn de argumenten in de propaganda.

Alleen de grootst mogelijke directe eenzijdigheid geeft de grootste kracht aan de correspondent.

Hij moet het alleen maar vanuit één standpunt, fel belicht kunnen zien.

Met de wapens tusschen twee fronten staan is beide partijen in de weg loopen.

Het heet niet voor niets klassestrijd.

De uitersten bevechten elkaar, wat er tusschen staat loopt in de weg en houdt beide partijen van de strijd af. ...............

De klasse-bewuste correspondent moet zich hiervan doorloopend rekenschap geven.

Geen objectiviteit, maar klasse-bewuste subjectiviteit maakt de kracht van de klasse-strijd uit. ............... ..................

De klasse-bewuste fotocorrespondent moet eenzijdig ingesteld zijn en in deze eenzijdigheid zijn propagandistische elementen zoo fel mogelijk belichten, dat is suggestie. Het foto-apparaat zoodanig gehanteerd, is een waardevol wapen.

Dit verlangt geoefendheid en studie.

De klasse-bewuste proletariër kent maar één doel, neerwerping van het kapitalistisch gezag. ......... ............... .........

Elk middel wat hem daarin ten dienste staat moet hij als wapen tot zich trekken. De overwinning ligt bij hem, die de wapens het beste hanteert. Een wapen hanteeren vereischt oefening. Het is dom te veronderstellen, dat alleen het feit dat je proletariěr bent, voldoende zou zijn om in de klassestrijd wapens te kunnen hanteeren.

De taak van een klasse-bewust proletarisch strijden, is zich te oefenen en meester op de wapens van de klassestrijd te worden.

De oefening van de proletarische fotocorrespondent moet in de eerste plaats het hanteeren van zijn toestel zijn, in de tweede plaats de bestudeering van de suggestie.

Geen romantiek, geen kunst, maar zakelijke felle-suggestieve propaganda: tactisch ingesteld op de klassestrijd, technisch ingesteld op het vak.

Links Richten wil niet alleen het woord als middel in de klassestrijd hanteeren, maar ook het beeld. Hierom zijn fotocorrespondenten noodig.

Waarom onze fototentoonstelling in Den Haag door de politie werd gesloten.

Uitgaande van de hierboven ontwikkelde stellingen organiseerde Links Richten in den Haag, in samenwerking met de Arfots een tentoonstelling van Nederlandsche en buitenlandsche arbeidersfoto's. De eenheid van foto en litiratuur als wapens in den klassestrijd werd niet slechts gedemonstreerd door een tafel vol boeken van rev. schijvers, die dezelfde onderwerpen behandelden als de fotografen. Belangrijker nog was de eenheid van foto en tekst. Deze wekte dan ook in de eerste plaats de woede op van bourgeoisie en politie. Verscheidene teksten moesten verwijderd worden. Toen later een nummer van Links Richten met het gedichtje ‘Vogelvrij’, naast een foto van het antioorlogskongres opgehangen werd, achtte de politie het noodig te demonstreeren hoe vrij wij leven, en sloot de tentoonstelling. Duidelijker kon het belang dezer arbeidersfoto's voor den klassestrijd niet bewezen worden. Toch waren natuurlijk op deze eerste tentoonstelling nog vele zwakke plekken. Het was niet de schuld van Links Richten, dat de Duitsche inzending aan de grens werd tegengehouden. Dat echter geen enkele foto betreffende de koloniale terreur aanwezig was, is een leelijke leemte. Ook de boekentafel was ver van volledig, terwijl we daarentegen enkele kontrarevolutionnaire boeken met verbazing zagen liggen. Of golden zij wellicht als afschrikkend voorbeeld? In ieder geval beteekent deze tentoonstelling een daad, welke, dank zij de groote toewijding van de organisators en ook door de verschillende gehouden lezingen een groot sukses is geworden. De tentoonstelling werd bezocht door meer dan 500 personen. Het is het plan van ‘Links Richten’ deze tentoonstelling ook naar andere afdeelingen over te brengen. Tevens wordt de mogelijkheid overwogen, om in de afdeelingen wandkranten samen te stellen met een kombinatie van tekst en foto's

De afdeeling den Haag hoopt zich in een scherp manifest onmiddelijk tot de arbeiders gericht, met een protest tegen het kultuur-fascisme der politie.