vorige 
4289 (3362a). E. du Perron en E. du Perron-de Roos aan A.C. Greshoff-Brunt: Garoet, 4 december 1937.
Lieve Atie,707
Héél veel dank voor al je moeite! Ik ben verder als vader natuurlijk blij dat Gille's dikte volgens Bouché niet aan euneuchachtigheid moet worden toegeschreven. Wat je verder over Indië zegt, is volkomen juist: zelfs als 't niets dan mislukking oplevert, is er toch winst bij - 1o om wat ik erover schrijven kan, vroeger of later, - 2o om wat je zelf zegt: ik weet dan tenminste dat ik hier niet meer hoef te zijn. Met-dat-al is Batavia nog absoluut een nieuwe belevenis voor ons en God weet wat ervan komt, ‘physiek en sociaal’. Nu, Bep gaat nu verder. Nogmaals dank en steeds je
Eddy
Lieve Aty,
En ook dat Gille op school vooruitgaat is een heuchelijk teeken; die school schijnt toch wel goed te zijn. Iets wat ons voortdurend dwars zit, maar waar we nooit iets op hoorden van jullie of Pepi en Jean, is of hij een beetje zakgeld krijgt? Dat zullen de andere jongens toch ook wel hebben? Hoe denken jullie eigenlijk over het idee van een studieverzekering? {Ingeval dat laatste stuk grond van Eddy in Buitenzorg,708 waarover de brutale Ina709 (geschilderd in alle kleuren van de regenboog en met schelle stem sprekend over ‘Slauerhoff’, en ‘Darja710 die nu wel wat knapper lijkt dan vroeger’, alles in een jurk bedrukt met grammofoonplaten en daar hupsch afgevallen notebalken) nu een advocaat op zijn dak gestuurd heeft, niet erg gevaarlijk overigens, - ingeval die grond dus, verkocht kan worden}. Je loopt natuurlijk kans op een failliet van de verzekeringmij - dat is mijn Tante overkomen - maar het is de vraag of
Erg veel dank, Aty, voor de moeite van het huizenzoeken. Inderdaad heb je schoon gelijk dat Tervueren711 voor ons geen zin heeft als België niet goedkoop meer is. Indië is het al evenmin; ik neem me voor iedereen te waarschuwen die er onder dat voorwendsel naartoegestuurd wordt! Maar ik verval in de Elsie-stijl712; zoo jammer dat we je nu niet meer geregeld lezen. Hoe we in Batavia onderdak komen, weet de hemel, maar enfin. Ik zou toch ook Indië niet gemist willen hebben, al zou ik op den duur Annie Salomons713 gelijk worden. Alle kleine ergernissen - en die zijn hier in het practische leven vele - nemen zulke afmetingen aan in een land waar je je physiek aldoor in minderwaardige conditie voelt. Als ik boven de 1200 M. kom, kan ik huilen van bevrijding. Maar dit zijn natuurlijk allemaal dingen die je vergeet zoodra je op de boot bent, en dan houd ik vast nog wel een soort heimwee over naar het overal ongelooflijk mooie landschap.
Je krijgt hier wel vaak een groot gevoel van verloren tijd, hoewel Eddy dat minder heeft, want die heeft hier veel gewerkt. Maar als ik zie hoe gemakkelijk Alain nu maleisch en soendaneesch leert, spijt het me toch wel erg dat het geen fransch is. Dit knaapje maakt het overigens best; hij vindt het Garoetsche stadsleven heerlijk na de Tjitjoeroegse stilte; opent de conversatie met iedereen die hem bevalt, en is ongehoord bewegelijk. Hij lijkt noch op mij, noch op Eddy, is ook veel handiger en technischer aangelegd dan wij; vermoedelijk is hij in de kliniek verwisseld! Ik kan me gewoon niet voorstellen dat ditzelfde Alijntje eens student zal zijn zooals de jouwe nu; hoe voelt dat toch? Zit er voor jou een continuïteit in? Ik vind het beroerd dat jullie het zoo druk hebben en met een zoo vervelende drukte - als er nu maar eens een beetje schot in zat.
Heel veel hartelijks voor jullie allen, en tot ziens(!), je
Bep