vorige 
[p. 109]
Enfantine
God lei zijn skepter achtloos naast zich neder
en zette dieren op het droge land;
de kleine, hulpelooze nam hij teeder
in de beschutting van zijn warme hand.
Hij schiep zooveel, Hij schiep de groote
boomen,
de menschen, en eenmaal, bij nacht,
schilderde Hij met sterrenlicht de droomen,
terwijl Hij aan zijn eigen zoontje dacht.
Ten laatste schiep Hij nog de woorden
die meester teekent op het bord,
en voor hen die het scherpste hooren
schiep Hij het woord dat niet gesproken wordt.
Louis de Bourbon